espere Environmental Science Published for Everyobody Round the Earth
Printer friendly version of this page
Strona główna    Strona ESPERE International    Forum ESPERE    !GIFT2010!    Kontakt   
Międzynarodowe Towarzystwo Naukowe ESPERE
Projekt ESPERE-ENC
ENCYKLOPEDIA KLIMATOLOGICZNA
O klimacie pokrótce
- Nasz system klimatyczny
- Atmosfera
- Troposfera
- Stratosfera
- Pogoda
- Chmury i aerozole
- Klimat miasta
- Oceany
- Klimat i rolnictwo
- Człowiek i klimat
Forum
Newsletter
Lista linków
Uwagi techniczne
     

Stratosfera

Warstwa atmosfery znajdująca się powyżej troposfery nazywana jest stratosferą. Rozciąga się na wysokości od 15 do 50 km. Temperatura w stratosferze wzrasta wraz z wysokością, ale nie dlatego, że Słońce jest bliżej stratosfery niż troposfery!  Dzieje się tak dlatego, że stratosfera zawiera dużo ozonu (O3), który pochłania promieniowanie ultrafioletowe, dochodzące ze Słońca, i zamienia je na ciepło. Dzięki temu promieniowanie to nie może dotrzeć do powierzchni Ziemi. Warstwa ozonowa jest zatem bardzo ważna dla naszego klimatu.  

Link do Stratosfery

Enyklopedia
Link do pola tematycznego
"Stratosfera"


Tylko niewielkie ilości powietrza przemieszczają się z toposfery do stratosfery, dlatego też prawie nie ma tam pary wodnej. To oznacza, że chmury stratosferyczne tworzą się tylko wtedy gdy jest tak zimno, że te niewielkie ilości wody mogą ulec skropleniu i utworzyć kryształki lodu. 

 

Stratophärische Wolken

1. Chmury stratosferyczne nad Kiruną w Szwecji
Źródło: MPI für Kernphysik / Heidelberg

 

Pinatubo eruption

2. Erupcja Pinatubo, Filipiny, czerwiec 1991 r.
źródło: Cascades Volcano Observatory USGS Photo by Rick Hoblitt

 

Tylko substancje chemiczne o bardzo długim okresie trwania, które mogą znajdować się w atmosferze całe lata i nie wejść w reakcje chemiczne z innymi substancjami, są w stanie dotrzeć do stratosfery. Jak już jednak tam się znajdą to mogą w niej pozostawać przez bardzo długi czas. Przykładowo substancje dostarczone do atmosfery w czasie wielkich erupcji wulkanicznych jak wybuch El Chichon (1982 r.) czy Pinatubo (1991 r.), pozostawały w stratosferze do dwóch lat. 

 

Lotnictwo

Samoloty latają zazwyczaj na wysokości 10-12 km. Rozwój ruchu lotniczego doprowadził zatem do dostarczania dużych ilości dwutlenku węgla (CO2), pary wodnej (H2O), tlenków azotu (NOx), tlenków siarki (SOx) i sadzy do tej części atmosfery, która znajduje się między górną troposferą i niższą stratosferą. 

 

Obecnie samoloty dostarczają około 2-3% globalnej emisji gazów cieplarnianych, a zapowiadany jest wzrost do 3-4% globalnej emisji. Największe znaczenie ma to, że gazy te są emitowane na dużych wysokościach. Dostarczanie tam pary wodnej zwiększa prawdopodobieństwo tworzenia się chmur Cirrus. One zaś stanowią "pułapkę" dla ciepła wypromieniowywanego przez Ziemię i w ten sposób przyczyniają się do globalnego ocieplenia. Tlenki azotu ze spalin samolotowych również mają duże znaczenie dla warunków klimatycznych gdyż biorą udział w niszczeniu ozonu stratosferycznego. 

 

Aviation - an increasing burden for the stratosphere

3. Lotnictwo - coraz większe zagrożenie dla atmosfery 
Airbus A320 - fot.  Ian Britten © FreeFoto.com

development of the ozone hole

4. Rozwój dziury ozonowej w 2001 r. Lewa część animacji pokazuje na jakiej wysokości ozon nad Antarktydą jest niszczony i jak się odradza w ciągu roku. Prawa część pokazuje towarzyszące temu zmiany temperatury z wysokością.
Objaśnienia: zielona linia na lewym rysunku - zmiany zawartości ozonu (wrażonej jako ciśnienie cząstkowe ozonu w mPa) wraz z wysokością (w km) w dniu 1 stycznia 2001, zielona linia na prawym rysunku - zmiany temperatury wraz z wysokością dla poszczególnych dni, czerwona linia na prawym rysunku - zmiany temperatury  wraz z wysokością w dniu 1 stycznia 2001, niebieska linia na prawym rysunku - najniższa temperatura jaka wystąpiła na  poszczególnych wysokościach od 1 stycznia 2001 do danego dnia, ukazanego na animacji, total ozone (Dobson units) - całkowita zawartość ozonu w całym profilu (w dobsonach), current minimum temp. - aktualna najniższa temperatura, South Pole - biegun południowy.
Proszę kliknąć aby zobaczyć rycinę w powiększeniu oraz przebieg zjawiska co 5 dni (270 K)!
Animacja: NOAA Climate Monitoring and Diagnostics Laboratory, Boulder, Colorado
 

Znaczenie warstwy ozonowej 

Promieniowanie ultrafioletowe (o długości fali 220-320 nm) dociera ze Słońca do Ziemi i jeśli wystawimy się na zbyt duże jego dawki to może to wywołać nawet raka skóry. Na szczęście w stratosferze, na wysokości 20-45 km, obserwujemy wysoką zawartość ozonu w powietrzu (czyli warstwę ozonową). Większość docierającego promieniowania ultrafioletowego jest pochłaniana przez warstwę ozonową i zamieniana na ciepło. To nas chroni przed tymi promieniami Słońca, które mogą być dla nas szkodliwe.

 

Dziura ozonowa

Ozon w stratosferze tworzy się i rozpada przez cały czas. Tworzy się kiedy promieniowanie słoneczne rozbija cząsteczkę tlenu (O2) na dwa atomy (O). Jeden z wolnych atomów tlenu wchodzi następnie w reakcję z inną cząsteczką tlenu i tworzy cząsteczkę ozonu (O3).

Ozon w naturalny sposób jest niszczony przez promieniowanie słoneczne i powstają atomy tlenu (O) i cząsteczki tlenu (O2).  Następnie atom tlenu wchodzi w reakcję z cząsteczką ozonu i tworzą się dwie cząsteczki tlenu. Ten naturalny cykl tworzenia się i rozpadu ozonu do niedawna był zrównoważony i zawartość ozonu w startosferze była stosunkowo stała. 

 

Ozon jest jednak niszczony w stratosferze w jeszcze inny sposób. Chlorofluorowęglowodory (freony, CFC) są bardzo stabilnymi składnikami troposfery i dlatego mogą się dostać do stratosfery. Gdy się tam znajdą ulegają rozbiciu przez promieniowanie ultrafioletowe na bardzo aktywne chemicznie rodniki chloru. Te zaś niszczą ozon. Tak samo, a nawet jeszcze intensywniej, działają rodniki bromu. Niestety, wskutek działalności ludzkiej duże ilości chloru i bromu np. w postaci freonów, przedostały się do stratosfery.

 

5. Niszczenie ozonu w stratosferze
 

6. Dziura ozonowa we wrześniu 1979 r. w porównaniu z wrześniem 2000 r. Zawartość ozonu podana jest w dobsonach, wartości na skali zmniejszają się od koloru czerwonego do fioletowego.
Źródło: IUP Bremen.

Ten dodatkowy mechanizm niszczenia ozonu sprawia, że jego zawartość w stratosferze spada. Opisana reakcja wymaga światła, więc zawartość ozonu jest najniższa nad Antarktydą na wiosnę i tworzy się tam dziura ozonowa. Jednakże niskie zawartości ozonu obserwowano także nad Arktyką. Te dziury ozonowe oznaczają, że więcej promieniowania ultrafioletowego dociera ze Słońca do powierzchni Ziemi. Powoduje to problemy zdrowotne ludzi (zwiększa się zagrożenie rakiem skóry), zagrożone są także rośliny.

 

Zajrzyj do pola tematycznego  STRATOSFERA w Encyklopedii Klimatologicznej ESPERE aby dowiedzieć się więcej o poszczególnych warstwach atmosfery, a także o warstwie ozonowej.

 

O tej stronie:
Autor: Dr Elmar Uherek - Max Planck Institute for Chemistry, Moguncja, Niemcy
ostatnia aktualizacja: 2004-12-18
tłumaczenie na język polski: Dr Anita Bokwa - Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ, Kraków

 top

ESPERE / ACCENT

last updated 18.12.2004 13:52:04 | © ESPERE-ENC 2003 - 2013